μηδοστισούν

μηδοστισοῡν, ουδ. μηδοτιοῡν και μηδ' ὅστις οὖν, μηδ' ὅ,τι οὖν (Α)

ούτε καν ένας, κανένας («μήτε πλῆθος μηδὲν μηδέποτε ἐᾱν δρᾱν μηδ' ὁτιοῡν», Πλάτ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < μηδέ + ὁστισοῦν].